Η σκληρή δουλειά δεν είναι πάντα αρκετή

Η έκφραση και πεποίθηση ότι «Μέσω της σκληρής δουλειάς, μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα», τελικά, δεν ισχύει τόσο όσο νομίζαμε, αναφέρει η εκτελεστική διευθύντρια και συγγραφέας του βιβλίου “Hard Work is Not Enough: The Surprising Truth about Being Believable at Work”, Τζεφ Σάνον.

Όπως αναφέρει και η ίδια στο BBC, «η σκληρή δουλειά είναι μία καλή αρχή», καθώς για κάποιον που βρίσκεται στην αρχή της καριέρας του, το να δουλεύει σκληρά, σίγουρα, θα τον βοηθήσει να εδραιωθεί στη θέση εργασίας του. Ωστόσο, όπως συνεχίζει «Κάποια στιγμή, κοιτάζεις γύρω σου και συνειδητοποιείς ότι όλοι εργάζονται σκληρά στο επίπεδο αυτό. H εξειδίκευση και η σκληρή δουλειά γίνονται η νέα προσδοκία, αλλά, δυστυχώς, δεν θα σας βοηθήσουν να εξελιχθείτε επαγγελματικά».

Για να εξελιχθεί κανείς επαγγελματικά, χρειάζεται να κάνει πολλά περισσότερα από το να εργάζεται, απλώς, σκληρά. Σύμφωνα με την Σάνον, η σκληρή δουλειά δεν κάνει τη διαφορά, αν κανείς δεν την αναγνωρίζει. Αν κάποιος εργαζόμενος επιθυμεί να εξελιχθεί, δεν φτάνει, απλώς, το να δείξει ότι δουλεύει σκληρά, αλλά, θα πρέπει, να κάνει τη διαφορά και να τραβήξει την προσοχή.

Το φαινόμενο της τιάρα – “The tiara effect”

Η σκληρή δουλειά συνεχίζει να παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, ωστόσο, το να περιμένουμε κάποιον να αναγνωρίσει το ότι εργαζόμαστε σκληρά μπορεί να αποβεί καταστροφικό, αναφέρει η Κάρολ Φρόλινγκερ, συνιδρύτρια  της Negotiating Women στις ΗΠΑ, η οποία ονομάζει το φαινόμενο αυτό «το φαινόμενο της τιάρα».

Κατά το φαινόμενο αυτό, όπως αναφέρει και η ίδια «Όσοι δουλεύουν σκληρά και έχουν εξαιρετικές αποδόσεις πιστεύουν ότι θα τους παρατηρήσουν τα κατάλληλα άτομα και θα έρθουν να τους βάλουν μία τιάρα. Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει συνήθως», ενώ συνεχίζει προσθέτοντας ότι «συνήθως όσοι, απλώς, δουλεύουν σκληρά και δεν κάνουν κάτι άλλο, περνούν απαρατήρητοι. Επομένως, όταν υπάρξει η ευκαιρία για προαγωγή, κανείς δεν θα τους σκεφτεί».

Η αντίληψη αυτή μάς έχει περάσει από την παιδική μας ηλικία, όταν οι δάσκαλοι μάς έλεγαν να καθόμαστε ήσυχοι και να δουλεύουμε σκληρά, ώστε να ανταμειφθούμε. Εντούτοις, όπως αναφέρει και η Σάνον, η σκληρή δουλειά, ουσιαστικά, περνάει απαρατήρητη από μία ηλικία και μετά, κι αυτό που πραγματικά μετράει είναι το να τραβήξεις την προσοχή.

Ωστόσο, το να προσπαθήσεις να τραβήξεις την προσοχή δεν είναι το ίδιο αποδεκτό και για τα δύο φύλα. Συνήθως, για τους άνδρες θεωρείται περισσότερο αποδεκτό να μιλούνε για τα επιτεύγματά τους σε σχέση με τις γυναίκες, οι οποίες μπορεί να θεωρηθεί ότι καυχιούνται. Επομένως, πρέπει να βρεθεί ένας εξίσου αποδεκτός τρόπος και για τα δύο φύλα να γνωστοποιούν στους εργοδότες τους τα επιτεύγματά τους, όπως, αναφορικά, η αποστολή ενός email με μερικά bullets.

Σύμφωνα με τη Φρόλινγκερ, στη συγκεκριμένη τακτική χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στο πόσο συχνά θα στέλνουμε το email αυτό και στο τί λέξεις θα χρησιμοποιούμε. Φράσεις όπως «η ομάδα μου κι εγώ» προτιμούνται κατά πολύ, καθώς φαίνεται ότι μοιράζεστε τα εύσημα, ενώ πολύ σημαντικό είναι το κάθε πότε θα στέλνετε το εν λόγω email, καθώς κανείς δεν θα ήθελε να λαμβάνει κάτι τέτοιο σε καθημερινή βάση, με το email να πρέπει να φαίνεται περισσότερο ενημερωτικό, παρά ότι «πλέκεται τα εγκώμια» για τον εαυτό σας.

Είναι θέμα… πολιτικής

Συνεχίζοντας, η Σάνον αναφέρει ότι «Εάν θέλετε να επηρεάσετε, θα πρέπει οι υπόλοιποι να πιστέψουν σε εσάς». Συνεπώς, εάν επιθυμείτε να ανελιχθείτε στην ιεραρχία, δεν αρκεί απλά να είστε ένας καλός εργαζόμενος, αλλά θα πρέπει να είστε και ένας καλός πολιτικός. Εν ολίγοις, θα πρέπει να είστε αρεστός. Εδώ έγκειται η άδικη πραγματικότητα, μπορεί εσείς και ένας συνάδελφός σας να έχετε τα ίδια προσόντα και τις ίδιες δεξιότητες, εάν, όμως, ο συνάδελφός σας επενδύει περισσότερο χρόνο στο να κάνει νέες φιλίες και να επηρεάζει τους υπόλοιπους στον χώρο εργασίας, πιθανότατα, θα φαίνεται καλύτερος στη δουλειά του.

Ίσως, τέτοιου είδους τακτική να φαίνεται «χειριστική», ωστόσο, αυτό είναι που πραγματικά χρειάζεται, εάν θέλετε να εξελιχθείτε. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι εργοδότες είναι άνθρωποι και το να σας βλέπουν να προσπαθείτε να επικοινωνήσετε και να συναναστρέφεστε με τους συναδέλφους σας, μόνο θετική εντύπωση θα τους κάνει. Αυτό που, απλώς, χρειάζεται είναι μία αναθεώρηση των προτεραιοτήτων σας, δίνοντας περισσότερη σημασία στην κοινωνικοποίηση.  Εξάλλου, όπως υπενθυμίζει και η Σάνον «Αν δεν φροντίσετε εσείς οι ίδιοι για την καριέρα σας, κανείς άλλος δεν πρόκειται να το κάνει».